Dag 2 – Van de regen in de drup…

Hoihoi,

Vannacht was ik wakker geworden van lichtflitsen. En ik heb dan sterke behoefte om te kijken hoe de flitsen alles verlichten. Ben bij t raam gaan staan en heb ervan genoten. Ik moet dan altijd aan mijn vader denken: tel maar: 21-22-23… en deel door 3, dan weet je hoe dichtbij t onweer is. Nou…dat was heul! dichtbij. En mooi om het wonder te aanschouwen vanaf de 18e verdieping:

Gisteren plaatste ik een foto van straatstenen met inscriptie. Ik heb nog een poos informatie gezocht over de herkomst / betekenis ervan. Het zijn voor zover ik weet namen van donateurs voor het naastgelegen Aquarium.

Ik mocht uitslapen en werd tegen 9.45u wakker. Tijd voor ontbijt op bed: yoghurt met granola. En koffie. Er was keuze om de yoghurt met een mes of een vork te eten want een lepel was er niet, dat was alleen een lolliestokje. Ork, ork, ork, yoghurt eet je met een …vork! We lagen in een deuk! En dankzij de granola lukte het prima.

Tijd om te vertrekken. Regencapes mee want dan kwam er geen regen. Toch?

In de lift hield ik de kamerkaart/sleutel tegen de lezer om voor de Lobby (begane grond) te kiezen en daar gingen we. Met dat ik de kaart opberg bemerk ik dat het mijn VGZ Zorgpasje is. Oops. Hoe dan?

Hier in New Orleans rijden heel oude trammetjes. Met een abonnement via een app (kost slechts 8 dollar) kun je 3 hele dagen volop gebruik maken van die trams en bussen. En een app is makkelijk geregeld.

Buiten regent t nog steeds maar tegelijkertijd is het warm, gek om toch in je blote armen te lopen. Het klaart al iets op als we instappen. Een schommelende tram brengt ons via Canal Street naar het einde van deze rit- wij stappen uit bij een van de vele bovengrondse begraafplaatsen. Omdat de bodem zo sompig is maar de temperatuur van de lucht hoog is er voor bovengronds besloten. T komt wat luguber over maar er zijn bijzondere “huisjes” bij. Soms wel voor meer dan 30 overledenen in 1 graf.

En dan kom je er eentje tegen waar de deur op een kier staat?

We vroegen ons af: gaan we gluren, of toch maar niet?

Een onbehaaglijk gevoel werd ons toch meester en we zijn vertrokken om verder te reizen. Ellen had de kunst van de routes al vlot door en we konden reizen naar… Michaels!

Het is een place to be voor hobbyproductenverkopers en we vonden aansluiting op het begin van onze reis van vandaag: tijd van Halloween!

Ik houd van het creatieve deel van het thema Halloween. Maar de doodskoppen, kisten enz. daar weet ik niet zo goed raad mee. Hier vonden we heel veel inspiratie, meer en leuker dan je ons eigen land ziet.

Onderweg bleef het onweren en regenen, maar nog steeds warm. We trokken er weer op uit om terug naar het hotel te gaan. Eerst met een bus, daarna weer zo’n trammetje, deze was groen. Het piepte en t kraakte van ellende, stond af en toe bijna stil, en ik vroeg mij af wanneer de chauffeur ons zou gaan verzoeken om uit te stappen en t ding te gaan duwen. Gelukkig werd het echte eind van de rit gehaald hoor en stapten we uit op Canal Street vlakbij ons hotel.

Maar we wilden eerst nog een ijsje scoren. Dat betekent: 1. Bestellen en betalen en 2. De gewenste smaak doorgeven. Stap 1 was zo gebeurd: ruim 16 dollar afgerekend, maar dan kregen we ook een macaron erop. Dachten we. Stap 2 was iets ingewikkelder. Van de 16 smaken kozen we 6x en 5x een uitverkochte smaak…. Uiteindelijk werd er wel een mooie rozetvorm op de hoorn gebouwd (toegegeven: ze maakte er wel werk van). Oja nog een macaron uitzoeken…bleek er maar 1 georderd / betaald te zijn. Ik werd er narrig van: I’m done. Mijn ijsje proefde niet eens naar pistache en was lichtbruin. Koffie??? De shape was mooi, toch iets positiefs.

Vanavond is het relaxavond met een wijntje en een chipje. Ik heb dus tijd voor mijn blog. Hoop dat je ook meegeniet van onze vakantie. Morgen hopelijk weer een bericht. Wat, is nog de vraag, dat gaan we nog bespreken. Kom je weer?

Groetjes

Ellen en Yolanda / “Attelyootje “